Ένας από τους πιο συνηθισμένους τρόπους προστασίας των πολιτικών δικαιωμάτων είναι η αποζημίωση. Ωστόσο, το πρόσωπο που υποβάλλει αίτηση στο δικαστήριο για αποζημίωση πρέπει να είναι προετοιμασμένο για το γεγονός ότι το δικαστήριο θα πρέπει να τεκμηριώσει τις αποζημιώσεις με έγγραφα και μαθηματικά. Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο πώς να το κάνουμε σωστά.
Οδηγίες
Βήμα 1
Η έννοια των "απωλειών" περιλαμβάνει:
- πραγματική ζημιά
- χαμένο κέρδος. Τα ακόλουθα μπορούν να κηρυχθούν ως πραγματικές ζημιές: α) έξοδα που βαρύνουν ένα άτομο για την αποκατάσταση του παραβιασμένου δικαιώματός του. β) δαπάνες που θα πρέπει να υποστούν στο μέλλον άτομο για την αποκατάσταση του παραβιασμένου δικαιώματός του · γ) ζημιά σε περιουσία · δ) απώλεια περιουσίας. Τα ήδη πραγματοποιηθέντα έξοδα επιβεβαιώνονται από τυχόν έγγραφα που διατίθενται στον ενάγοντα, από τα οποία είναι σαφές τι είδους έξοδα πραγματοποιήθηκαν (για παράδειγμα, σύμβαση, απόδειξη πωλήσεων, απόδειξη ταμειακών ταμειακών στοιχείων που περιέχει το όνομα των αγαθών και τα λοιπά.). Για παράδειγμα, ο πολίτης A. πωλήθηκε ένα προϊόν με κρυφά ελαττώματα: ένα πλυντήριο που δυσλειτουργεί κατά τη διαδικασία πλύσης. Ο πωλητής αρνήθηκε να αποδεχτεί οποιεσδήποτε αξιώσεις, επικαλούμενη το γεγονός ότι το πλυντήριο ήταν εκτός λειτουργίας λόγω βλάβης του αγοραστή. Στη συνέχεια, ο πολίτης A. στράφηκε σε εμπειρογνώμονα για να λάβει γνώμη σχετικά με την αιτία των ελαττωμάτων στο πλυντήριο και έλαβε το συμπέρασμα ότι το πλυντήριο είχε κατασκευαστικό ελάττωμα. Φυσικά, η εξέταση δεν πραγματοποιείται δωρεάν και το ποσό που καταβάλλεται για την εξέταση είναι τα έξοδα που πραγματοποιήθηκαν για την αποκατάσταση του παραβιασμένου δικαιώματος. Σε αυτήν την περίπτωση, για να τεκμηριώσει την πραγματική ζημία, ο Πολίτης Α. Πρέπει να υποβάλει στο δικαστήριο συμφωνία για την εξέταση και ένα έγγραφο πληρωμής για το οποίο πληρώθηκε η εξέταση.
Βήμα 2
Όσον αφορά τις δαπάνες που δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμη από κάποιο άτομο για την αποκατάσταση του παραβιασμένου δικαιώματός του, αλλά θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον, η ανάγκη και το εκτιμώμενο ποσό τέτοιων εξόδων θα πρέπει να επιβεβαιωθούν με εύλογο υπολογισμό και άλλα στοιχεία: εκτίμηση ή υπολογισμός δαπανών για την εξάλειψη ελαττωμάτων σε αγαθά, έργα, υπηρεσίες · μια συμφωνία που καθορίζει το ποσό της ευθύνης για παραβίαση υποχρεώσεων, κ.λπ. Αυτό αποδεικνύεται από το ψήφισμα της Ολομέλειας του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας και την Ολομέλεια του Ανώτατου Διαιτητικού Δικαστηρίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας Ν 6/8 της 1ης Ιουλίου 1996. Σε περίπτωση ζημίας (απώλειας) ενός αντικειμένου, η αγοραία αξία του αντικειμένου λαμβάνεται υπόψη για τον προσδιορισμό του ποσού των ζημιών. Για ορισμένες σχέσεις αστικού δικαίου, η νομοθεσία δείχνει άμεσα πώς καθορίζεται η αξία της χαμένης περιουσίας. Έτσι, σε σχέση με τις σχέσεις μεταφοράς φορτίου ή αποσκευών, το κόστος φορτίου ή αποσκευής καθορίζεται με βάση την τιμή του που αναφέρεται στον λογαριασμό του πωλητή ή προβλέπεται από τη σύμβαση, και ελλείψει τιμολογίου ή ένδειξης τιμής στο σύμβαση, με βάση την τιμή που χρεώνεται συνήθως για πανομοιότυπα προϊόντα υπό παρόμοιες συνθήκες … Για τα χρησιμοποιημένα πράγματα, καθορίζεται η υπολειμματική αξία του αντικειμένου, δηλαδή η αξία του αντικειμένου, λαμβάνοντας υπόψη τη φθορά του. Αυτή η υπολειμματική τιμή μπορεί να προσδιοριστεί από έναν ειδικό ή έναν ειδικό εκτιμητή. Ένα έγγραφο για τον προσδιορισμό της υπολειμματικής αξίας ενός αντικειμένου υποβάλλεται στο δικαστήριο ως αποδεικτικό στοιχείο.
Βήμα 3
Μερικές φορές τα χαμένα κέρδη απαιτούνται επίσης ως ζημίες. Τα χαμένα κέρδη νοούνται ως χαμένα εισοδήματα, τα οποία θα είχε λάβει το άτομο του οποίου το δικαίωμα παραβιάστηκε υπό τις κανονικές συνθήκες αστικού κύκλου εργασιών, εάν το δικαίωμα δεν είχε παραβιαστεί. Σημειώστε ότι στην πράξη, το χαμένο κέρδος είναι δύσκολο να αποδειχθεί είδος ζημίας. Οι ενάγοντες συχνά βρίσκονται υπό την παρανόηση ότι τα χαμένα κέρδη μπορούν να δικαιολογηθούν κερδοσκοπικά, χωρίς συγκεκριμένες αποδείξεις. Φυσικά, αυτό είναι ένα λάθος που θα κοστίσει την άρνηση ικανοποίησης του ισχυρισμού. Ως παράδειγμα μιας κατάστασης στην οποία ανακτώνται τα χαμένα κέρδη, θα αναφέρουμε την υπόθεση που καταγράφηκε στο ψήφισμα του Προεδρείου του Ανώτατου Διαιτητικού Δικαστηρίου της Ρωσίας Ομοσπονδία 4 Νοεμβρίου 1997 No. 3924/97 και 15 Μαΐου 2000 No. 4163/99. Λόγω βλάβης του οργανισμού παροχής ενέργειας, συνέβη ατύχημα στην τροφοδοσία του αρτοποιείου. Το ψήσιμο ψωμιού σταμάτησε, οπότε το ψωμί δεν πωλήθηκε, και ως αποτέλεσμα το αρτοποιείο δεν έλαβε το συνηθισμένο εισόδημά του. Το προαναφερθέν κοινό ψήφισμα των Ολομέλειας του Ανώτατου Δικαστηρίου και του Ανώτατου Διαιτητικού Δικαστηρίου αρ. 68 ορίζει ότι το ποσό των χαμένων εισοδημάτων (χαμένα κέρδη) θα πρέπει να προσδιοριστεί λαμβάνοντας υπόψη τα εύλογα κόστη που θα έπρεπε να είχε προκύψει το πρόσωπο του οποίου παραβιάστηκε το δικαίωμα η υποχρέωση εκπληρώθηκε. Στην προαναφερθείσα περίπτωση με αρτοποιείο, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα ακόλουθα ως τέτοιο λογικό κόστος: το κόστος των αχρησιμοποίητων πρώτων υλών κατά την περίοδο διακοπής της προμήθειας ηλεκτρικής ενέργειας. το κόστος της απλήρωτης ηλεκτρικής ενέργειας για την περίοδο διακοπής της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας κ.λπ. Αυτά τα ποσά θα αφαιρεθούν από το τυπικό εισόδημα του αρτοποιείου για την ίδια περίοδο, λαμβάνοντας υπόψη την τεκμηριωμένη μείωση των πωλήσεων προϊόντων αρτοποιίας κατά την περίοδο που οδήγησε στο κλείσιμο του αρτοποιείου λόγω διακοπής ρεύματος. Τέτοια αποδεικτικά στοιχεία παρουσιάζονται από τον εναγόμενο (εταιρεία παροχής ηλεκτρικού ρεύματος) προκειμένου να μειωθεί το ποσό των απωλειών. Σε περίπτωση που το πρόσωπο που παραβίασε το δικαίωμα άλλου ατόμου έλαβε εισόδημα ως αποτέλεσμα αυτής της παραβίασης, ο ενάγων έχει το δικαίωμα την ανακτηθείσα απώλεια κέρδους στο ποσό αυτών των εσόδων. Κατά γενικό κανόνα, οι απώλειες υπόκεινται σε πλήρη αποζημίωση, εκτός εάν έχει καθοριστεί περιορισμένο ποσό αποζημίωσης για αποζημίωση για μια συγκεκριμένη περίπτωση από νόμο ή σύμβαση. Ως παράδειγμα ενός τέτοιου περιορισμού, μπορεί να αναφερθεί το άρθρο 238 του Εργατικού Κώδικα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, σύμφωνα με το οποίο, σε περίπτωση σημαντικής βλάβης από έναν εργαζόμενο στον εργοδότη, το απολεσθέν κέρδος δεν επιστρέφεται.
