Μία από τις βασικές παραμέτρους που χαρακτηρίζουν την οικονομική αποδοτικότητα της παραγωγής είναι ο δείκτης παραγωγικότητας της εργασίας. Είναι απαραίτητο για οικονομικούς υπολογισμούς, ως δείκτης της αποτελεσματικότητας της εργασίας των εργαζομένων και της παραγωγικής επιχείρησης στο σύνολό της.
Οδηγίες
Βήμα 1
Η πραγματική παραγωγικότητα της εργασίας μιας επιχείρησης υπολογίζεται βάσει των δεικτών που λαμβάνονται ως αποτέλεσμα της παρατήρησης: συνολικό κόστος εργασίας και ο όγκος των παραγόμενων προϊόντων. Για τον υπολογισμό της παραγωγικότητας της εργασίας, η πραγματική ποσότητα παραγωγής (σε μονάδες παραγωγής ή σε όγκο) διαιρείται με το πραγματικό συνολικό κόστος εργασίας (σε ανθρωποώρες). Έτσι, η παραγωγικότητα της εργασίας είναι το αντίστροφο της έντασης εργασίας. Με βάση τις ιδιαιτερότητες των αρχικών δεδομένων, δείχνει πόση παραγωγή παράγεται πραγματικά από μια δεδομένη παραγωγή στην πραγματική παραγωγή και οικονομικές συνθήκες ανά μονάδα ζωντανής εργασίας που δαπανάται στην παραγωγή.
Βήμα 2
Για την ανάλυση του αναπτυξιακού δυναμικού και της βιωσιμότητας μιας επιχείρησης στον κλάδο, η οικονομική θεωρία χρησιμοποιεί δείκτες όπως η τρέχουσα και η δυνητική παραγωγικότητα της εργασίας.
Η παραγωγικότητα μετρητών υπολογίζεται παρόμοια με την πραγματική, αλλά ως τα αρχικά δεδομένα, λαμβάνουν τη μέγιστη ποσότητα προϊόντων που παράγονται κατά τη διάρκεια της περιόδου με ελάχιστο κόστος εργασίας, δηλαδή, υπό συνθήκες όταν η παραγωγή λειτουργεί σε συνθήκες ελαχιστοποίησης και εξάλειψης του σχετικού κόστους και του χρόνου διακοπής. Ο σκοπός αυτής της λειτουργίας είναι να υπολογίσει την παραγωγικότητα της εργασίας που μπορεί να επιτευχθεί στο μέγιστο στις δεδομένες οικονομικές συνθήκες (διαθέσιμος εξοπλισμός, πρώτες ύλες, οργάνωση της παραγωγής).
Βήμα 3
Η πιθανή παραγωγικότητα, ως λογική ανάπτυξη μιας γενικής ιδέας, λαμβάνει υπόψη τους όρους για τη μέγιστη απόδοση στις συνθήκες που είναι διαθέσιμες σε αυτό το στάδιο της τεχνικής ανάπτυξης. Υποτίθεται ότι χρησιμοποιεί τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας, τις καλύτερες (από τις πιθανές) πρώτες ύλες, κ.λπ., και, κατά συνέπεια, το ελάχιστο εφικτό κόστος διαβίωσης εργασίας στη χρονική διάσταση.
