Ένα παιδί που έχει διαπράξει έγκλημα είναι ντροπή όχι μόνο για την οικογένειά του, αλλά και για ολόκληρη τη σύγχρονη κοινωνία. Το επίπεδο της νεανικής εγκληματικότητας αυξάνεται σταθερά κάθε χρόνο. Η εμφάνιση της έννοιας της «νεανικής δικαιοσύνης» έχει χωρίσει την παγκόσμια κοινότητα των δικηγόρων σε δύο στρατόπεδα: ορισμένοι βλέπουν σε αυτό το σύστημα μια σωτηρία για τους εφήβους που έχουν σκοντάψει, άλλοι - έναν τρόπο διαχείρισης και κρατικού ελέγχου επί του θεσμού της οικογένειας.
Μέχρι στιγμής, οι Ρώσοι νομοθέτες ακούνε μόνο την εμπειρία των χωρών που χρησιμοποιούν εδώ και πολύ καιρό αυτό το δικαστικό σύστημα που έχει σχεδιαστεί για την καταπολέμηση της παραβατικότητας ανηλίκων. Πολλές νομοθετικές πράξεις βρίσκονται υπό ανάπτυξη, προβλέποντας τη σταδιακή δημιουργία ειδικών κρατικών φορέων και θεσμικών οργάνων ανηλίκων.
Ο όρος «νεανική δικαιοσύνη» οφείλει την καταγωγή του στους δικαστές του αμερικανικού κράτους της Μασαχουσέτης. Στα τέλη του 19ου αιώνα, μια ομάδα αρκετών δικαστών πέτυχε την έγκριση ενός νόμου σχετικά με ένα είδος μετριασμού της τιμωρίας για ανηλίκους που έχασαν τον δίκαιο δρόμο τους. Η ουσία αυτών των αλλαγών στο δικαστικό σύστημα μειώθηκε στην στέρηση των γονικών δικαιωμάτων των πατέρων και των μητέρων ανηλίκων παραβατών και τη μεταφορά τους σε ειδικούς εργασιακούς οικισμούς, οι οποίοι ήταν υπό τον στενό έλεγχο των αρχών κηδεμονίας και κηδεμονίας. Αργότερα, δημιουργήθηκε ένα ειδικό δικαστήριο ανηλίκων για να αποφασίσει για τέτοιες υποθέσεις.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, η ανάπτυξη του αμερικανικού νόμου οδήγησε στο γεγονός ότι οι νομοθέτες θεώρησαν απάνθρωπο να απομακρύνουν τα παιδιά από τους γονείς τους και αυτό το μέτρο αντικαταστάθηκε από την επίβλεψη της οικογένειας από ειδικούς φορείς. Τα παιδιά δεν λήφθηκαν πλέον από τις οικογένειές τους - οι κυβερνητικές υπηρεσίες έγιναν βοήθεια στη διόρθωσή τους. Ωστόσο, οι κατηγορούμενοι ανήλικοι δικάστηκαν από ξεχωριστό δικαστήριο ανηλίκων. Μετά την απελευθέρωσή τους, υποβλήθηκαν σε ειδική διαδικασία αποκατάστασης.
Σήμερα, η χώρα μας εργάζεται ενεργά για την προσαρμογή αυτού του θεσμού στο πλαίσιο του σύγχρονου ρωσικού νόμου. Σχεδιάζεται να δημιουργηθεί ένα σύστημα σωφρονιστικών οργάνων, δικαστήρια που ασχολούνται με αυτήν τη συγκεκριμένη δικαιοσύνη, καθώς και να εκπαιδεύσει ειδικούς που μπορούν να βοηθήσουν έναν έφηβο σε μια δύσκολη επιστροφή στην κανονική ζωή. Ωστόσο, ορισμένοι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θεωρούν την υιοθέτηση ενός τέτοιου νόμου βλασφημία παραβίαση των γονικών δικαιωμάτων.
