Οι λέξεις «έγκλημα» και «παράβαση» ακούγονται αρκετά συχνά. Επιπλέον, ακόμη και ένα άτομο που χρησιμοποιεί αυτούς τους όρους στην ομιλία δεν μπορεί πάντα να διατυπώνει με σαφήνεια τι εννοεί. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για αδικήματα. Εν τω μεταξύ, στη νομική βιβλιογραφία, αυτός ο ορισμός αποκαλύπτεται με επαρκείς λεπτομέρειες.
Ένα αδίκημα στη βιβλιογραφία καλείται σωστά μια κοινωνικά επιβλαβής πράξη για την οποία ένα ικανό άτομο πρέπει να φέρει νομική ευθύνη. Τόσο ένα άτομο όσο και ένας οργανισμός μπορούν να λειτουργήσουν ως θέμα. Σε αυτήν την περίπτωση, η ευθύνη μπορεί να βαρύνει μόνο εκείνους που, με τον τρόπο που ορίζει ο νόμος, αναγνωρίζονται ως ικανοί. Μπορεί οποιαδήποτε ενέργεια επικίνδυνη για την κοινωνία ως σύνολο ή μεμονωμένους πολίτες να θεωρηθεί αδίκημα; Οχι. Αυτό συμβαίνει μόνο σε περιπτώσεις όπου πληροί ορισμένες προϋποθέσεις. Πρώτα απ 'όλα, η δράση πρέπει να είναι επιβλαβής ή επικίνδυνη για την κοινωνία. Το δεύτερο χαρακτηριστικό ενός αδικήματος, όπως υπονοεί το ίδιο το φαινόμενο, είναι ότι έρχεται σε αντίθεση με τους νομικούς κανόνες. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά ενός αδικήματος είναι η ενοχή. Η ίδια η πράξη τιμωρείται, δηλαδή η πράξη αναγνωρίζεται ως έγκλημα ή διοικητική παραβίαση με τον τρόπο που ορίζει ο νόμος, για τον οποίο επιβάλλονται ορισμένες κυρώσεις. Οι τύποι της τιμωρίας ρυθμίζονται αυστηρά. Εάν το αδίκημα αναγνωρίζεται ως έγκλημα, η τιμωρία καθορίζεται από τον Ποινικό Κώδικα, ο οποίος δηλώνει σαφώς για ποιες παράνομες ενέργειες παρέχονται συγκεκριμένοι τύποι ποινών. Εάν το αδίκημα αναγνωρίζεται ως διοικητικό αδίκημα, οι κυρώσεις ή οι αρνητικές συνέπειες για αυτό καθορίζονται από τον Κώδικα Διοικητικών Αδικημάτων. Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία ενός αδικήματος είναι η νομική ευθύνη για αυτό. Εάν δεν υπάρχει τέτοια ευθύνη, δεν υπάρχει ζήτημα αδικήματος. Υπήρξαν και υπάρχουν τέτοιες στιγμές στην ιστορία: για παράδειγμα, όταν ορισμένες νομικές προδιαγραφές δεν ισχύουν πλέον, ενώ άλλες δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη, όπως συμβαίνει σε περιόδους πολέμων ή επαναστάσεων. Ένα αδίκημα είναι μια διαπραχθείσα πράξη ή παράλειψη. Για να προκύψει νομική ευθύνη, πρέπει να διαπραχθεί η συμπεριφορά. Οι σκέψεις και οι προθέσεις δεν μπορούν να υπόκεινται σε νομική ευθύνη. Σε αυτήν την περίπτωση, η αδράνεια νοείται ως η παθητικότητα ενός ατόμου ή οργανισμού, η οποία οδήγησε στην παραβίαση των δικαιωμάτων κάποιου. Ένα παράδειγμα είναι η μη καταβολή μισθών στους εργαζομένους, η μη παροχή βοήθειας σε ένα άτομο σε επικίνδυνη κατάσταση κ.λπ. Πότε μπορεί ένα άτομο να κριθεί ένοχο για αδίκημα; Εάν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει τις πράξεις του και τις συνέπειές τους. Εάν ένα άτομο δεν γνωρίζει τις πράξεις του, δεν μπορεί να κριθεί ένοχος. Ένα μικρό παιδί ή ένα ψυχικά άρρωστο άτομο δεν μπορεί να αναγνωριστεί ως παραβάτης επειδή δεν γνωρίζει τις πράξεις του και ως εκ τούτου δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για αυτά. Η νομική πρακτική γνωρίζει επίσης πολλές περιπτώσεις αντανακλαστικών ενεργειών τις οποίες το άτομο δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ή να αποτρέψει. Αυτές οι ενέργειες έμοιαζαν με αδικήματα, αλλά νομικά δεν μπορούσαν να αναγνωριστούν ως τέτοιες.
