Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ρωσική εισαγγελία ζήτησε από συναδέλφους από την Καμπότζη να εκδώσει τον επιχειρηματία Σεργκέι Πολόνσκι, κατηγορούμενος για σοβαρά εγκλήματα. Ως αποτέλεσμα, οι αρχές της Καμπότζης τον συνέλαβαν, εξέτασαν το αίτημα της Μόσχας και στη συνέχεια τον άφησαν με εγγύηση, αρνούμενοι την αναγκαστική επιστροφή του. Πολλές χώρες από τη λίστα εκείνων που δεν έχουν ακόμη υπογράψει συνθήκη έκδοσης με τη Ρωσία κάνουν το ίδιο.
Τι είναι η έκδοση
Έκδοση (από τις λατινικές λέξεις ex - "from, out" και traditio - "transfer") σημαίνει τη σύλληψη και την αναγκαστική επιστροφή των πολιτών που έχουν διαπράξει κάποιο έγκλημα στην πατρίδα τους και έφυγαν στο εξωτερικό. Εφαρμόζεται επίσης σε υπόπτους και σε άτομα που καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, καθώς είναι μια από τις μορφές που χρησιμοποιούν τα κράτη για την καταπολέμηση του εγκλήματος. Όλες οι υποθέσεις έκδοσης πραγματοποιούνται με τη συμμετοχή όχι μόνο του εισαγγελέα, του δικαστηρίου, της αστυνομίας και άλλων υπηρεσιών επιβολής του νόμου, αλλά και του Εθνικού Γραφείου της Ιντερπόλ.
Είναι υποχρεωτική η έκδοση
Με άλλα λόγια, σχεδόν όλα τα κράτη καταπολεμούν ενεργά το έγκλημα. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα δεν πάνε τόσο ομαλά, καθώς η κύρια προϋπόθεση για την έκδοση είναι μια επίσημη συνθήκη. Η απουσία του, όπως, για παράδειγμα, στη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, γίνεται ένας καλός λόγος για την άρνηση έκδοσης του εγκληματία στην πατρίδα του.
Οι ειδικοί του διεθνούς δικαίου τονίζουν ότι η υπογραφή μιας συνθήκης δεν είναι καθόλου υποχρέωση, αλλά δικαίωμα. Πολλά μπορούν να επηρεάσουν την απόφαση. Για παράδειγμα, οι κακές σχέσεις μεταξύ των προέδρων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει πλήρης κατάλογος χωρών από τις οποίες δεν υπάρχει καθόλου έκδοση. Ωστόσο, είναι γνωστό ότι σχεδόν όλοι, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, απαγορεύουν συνταγματικά την έκδοση μόνο των δικών τους πολιτών, ενώ δικάζονται.
Πολλοί άνθρωποι θυμούνται πιθανώς την τραγική ιστορία της κατάσχεσης ενός σοβιετικού αεροπλάνου και της αεροπειρατείας του στην Τουρκία από τον πατέρα και τον γιο Μπραζίνσκας το 1970. Στη συνέχεια, η σοβιετική κυβέρνηση απαιτούσε επίμονα και επανειλημμένα την έκδοση των αεροπειρατών και των δολοφόνων, αλλά κάθε φορά η απόρριψη απορρίφθηκε μόνο λόγω της απουσίας συμφωνίας.
Προς το παρόν, η Ρωσία έχει υπογράψει 65 συμφωνίες με χώρες που είναι επίσης μέλη του συστήματος Ιντερπόλ. Ταυτόχρονα, οι Ρώσοι δεν κατάφεραν ακόμη να καταλήξουν σε συμφωνία με 123 ακόμη εκπροσώπους αυτού του διεθνούς συστήματος. Μεταξύ των «refuseniks», συγκεκριμένα, είναι οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Βενεζουέλα, η Λευκορωσία, η Ουκρανία, η Κίνα, η Σουηδία, το Ισραήλ, η Ιαπωνία, η Πολωνία και άλλοι. Δηλαδή, θεωρητικά, όλες αυτές οι περισσότερες από εκατό χώρες ενδέχεται να αγνοήσουν τα αιτήματα των ρωσικών αρχών για την έκδοση φυγάδων εγκληματιών, κάτι που το κάνουν συχνά. Ωστόσο, καθώς και το αντίστροφο.
Συμβόλαιο σε απόθεμα
Μερικές φορές συμβαίνει ότι η έκδοση πραγματοποιείται εκτός της σύμβασης. Υπάρχει μια γνωστή υπόθεση όταν το Ισραήλ ήθελε, ωστόσο, να εκδώσει τον Shumshum Shubaev στη Ρωσία, την οποία έψαχναν για διάπραξη βάναυσης δολοφονίας στο Κισλοβόντσκ. Αλλά έκανε αυτή τη χειρονομία μόνο αφού υποσχέθηκε να επιστρέψει τον Shubaev σε ισραηλινή φυλακή μετά τη δίκη. Παρεμπιπτόντως, οι Ισραηλινοί εκδόθηκαν στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη ο πρώην Σέρβος στρατιώτης Αλέξανδρος Τσβέτκοβιτς, ο οποίος κατηγορήθηκε για σφαγές κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.
Φυσικά, το μετάλλιο έχει επίσης μια άλλη πλευρά · η έκδοση δεν επιτρέπεται ακόμη και με την τρέχουσα συμφωνία. Οι λόγοι μπορεί να είναι ανεπαρκείς αποδεικτικές βάσεις για το έγκλημα. πολιτικό, όχι ποινικό, υπόβαθρο του αιτήματος · παροχή πολιτικού ασύλου σε ένα άτομο · κατάχρηση στις φυλακές την παρουσία βασανιστηρίων και τη θανατική ποινή.
Η Ιαπωνία έχει προχωρήσει ακόμη περισσότερο, ικανή να αγνοήσει τα αιτήματα μόνο με την αιτιολογία ότι υποβάλλονται για Ιάπωνες που έφυγαν σε αυτούς. Αυτό ακριβώς συνέβη όταν το Περού προσπάθησε να εκδώσει τον πρώην πρόεδρο της χώρας του, Alberto Fujimori, από το Τόκιο.
Υποσχόμενη γη
Πολλοί εγκληματίες, ειδικά οι πλούσιοι, δεν κρύβονται πάντα στην Αγγλία, τη Σουηδία ή το Ισραήλ, οι οποίοι δεν τους εκδίδουν στις χώρες καταγωγής τους ή τους εκδίδουν, αλλά με μεγάλη δυσκολία. Συχνά για καταφύγιο, επιλέγουν τις λεγόμενες υπεράκτιες ζώνες ή οικονομικά υπανάπτυκτες και επομένως ιδιαίτερα φιλόξενες πολιτείες της Ασίας και της Κεντρικής Αμερικής. Οι τελευταίες, ειδικότερα, περιλαμβάνουν την ήδη αναφερθείσα Καμπότζη, καθώς και το Μπελίζ, τη Γουιάνα, τη Νικαράγουα, το Τρινιντάντ και Τομπάγκο, τα νησιά Τερκς και Κάικος και τα παρόμοια. Η οικονομία τους που δεν διαθέτει πόρους ενδιαφέρεται έντονα για την εισροή ξένων κεφαλαίων. Ακόμα κι αν έχει εγκληματικό ίχνος.
