Το ποσοστό ανεργίας είναι μια τιμή που καθορίζει, ως ποσοστό, την αναλογία του συνολικού αριθμού του ανθεκτικού πληθυσμού στη χώρα προς τον αριθμό των μη εργαζομένων με ικανότητα σώματος πολιτών. Αυτό είναι ένα κριτήριο της κατάστασης της οικονομίας, η οποία έχει τη δική της επιτρεπόμενη αξία σε κάθε χώρα. Ο δείκτης ποσοστού ανεργίας λαμβάνεται υπόψη κατά τη συλλογή όλων των οικονομικών προβλέψεων και υπολογισμών που χρησιμοποιούνται στον σχεδιασμό της ανάπτυξης τόσο ολόκληρου του κράτους ως συνόλου όσο και των επιμέρους περιοχών του.
Το ποσοστό ανεργίας στη Ρωσία, όπως και σε άλλες χώρες, είναι ένας από τους κύριους δείκτες της κατάστασης της οικονομίας. Σύμφωνα με τη Rosstat, από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο του 2012, αυτός ο δείκτης στη χώρα μας ήταν 6,5% και από τον Μάιο μειώθηκε στο 5,4%. Πιθανότατα όμως, η μείωση του ποσοστού ανεργίας δεν δείχνει θετικές αλλαγές στην οικονομία, αλλά σχετίζεται με έναν εποχιακό παράγοντα, ιδίως με την έναρξη της γεωργικής εργασίας.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των τελευταίων ετών, οι ειδικοί εκτιμούν ότι το ποσοστό ανεργίας στη Ρωσία μειώνεται συνεχώς - το 2009 ήταν 9%. Αλλά οι σημερινοί αριθμοί δεν θα φαίνονται πλέον τόσο χαρούμενοι, δεδομένου ότι είναι κατά μέσο όρο. Υπάρχουν περιοχές στις οποίες η ανεργία είναι αρκετές φορές υψηλότερη από τον μέσο όρο.
Αυτές οι περιοχές, πρώτα απ 'όλα, περιλαμβάνουν την Ινγκουσετία, όπου το ποσοστό ανεργίας το πρώτο τρίμηνο του 2012 ήταν 48,9%, Τσετσενία - 35,3%, Δημοκρατία της Τίβα - 21,7%, Επικράτεια Αλτάι - 17,2%, Καλύμια - 13,3%, Καμπαρντίνο- Μπαλκαρία - 13%, Νταγκεστάν - 12,7%. Στην περιφέρεια Αστραχάν, Καλίνινγκραντ και Κουργκίνσκ, η ανεργία είναι 10,4, 10,1 και 11,9% αντίστοιχα.
Οι περιοχές της Ομοσπονδιακής Περιφέρειας του Βόρειου Καυκάσου προσελκύουν ιδιαίτερη προσοχή από την κυβέρνηση. Εδώ, ο αριθμός των ικανών σωμάτων που ζουν σε εξαρτώμενα άτομα υπερβαίνει τον αριθμό εκείνων που απασχολούνται στην παραγωγή. Οι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι αυτό οφείλεται στον υπερπληθυσμό, στην έλλειψη παραγωγής και σε υψηλά επίπεδα διαφθοράς.
Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει στις πόλεις μιας βιομηχανίας - μια κληρονομιά της σοβιετικής περιόδου, όταν δημιουργήθηκε ένα κλειστό καθεστώς στήριξης της ζωής σε ορισμένους οικισμούς που εργάζονταν για την αμυντική βιομηχανία, όπου όλα τα συστήματά της ήταν υπό τη δικαιοδοσία μιας επιχείρησης. Υπάρχουν ιδιαίτερα πολλοί τέτοιοι οικισμοί στη Σιβηρία και τα Ουράλια.
Η μόνη διέξοδος από αυτήν την κατάσταση, σύμφωνα με ειδικούς, είναι η ανάπτυξη του ρωσικού μεταποιητικού τομέα και η αύξηση του αριθμού των μικρών επιχειρήσεων. Για αυτό, πρώτα απ 'όλα, απαιτείται το ενδιαφέρον και η υποστήριξη του κράτους.
