Οι άνθρωποι προσπαθούσαν πάντοτε να προστατευτούν όσο το δυνατόν καλύτερα από κάθε είδους κινδύνους φυσικής, κοινωνικής, ανθρωπογενούς προέλευσης. Η ασφάλιση έχει γίνει ένα καθολικό εργαλείο που συμβάλλει στην επίτευξη αυτών των στόχων, που είναι ένα είδος οικονομικών σχέσεων που στοχεύουν στη διασφάλιση της προστασίας των ανθρώπων και των δραστηριοτήτων τους από διάφορους κινδύνους.
Σε μια ευρεία έννοια, η ασφάλιση περιλαμβάνει διάφορους τύπους ασφαλιστικών δραστηριοτήτων: ασφάλιση, αντασφάλιση, συνασφάλιση, οι οποίες γενικά αποτελούν ασφαλιστική κάλυψη. Με τη στενή έννοια, αντιπροσωπεύει μια νομική σχέση που προκύπτει σε συμβατική βάση μεταξύ του αντισυμβαλλομένου και του ασφαλιστή, προκειμένου να προστατευθούν τα περιουσιακά συμφέροντα του ασφαλισμένου σε περίπτωση ορισμένων δυσμενών γεγονότων για αυτόν - ασφαλισμένα συμβάντα.
Η ουσία της ασφάλισης έγκειται στο γεγονός ότι στα άτομα που χρησιμοποιούν αυτό το νομικό ίδρυμα παρέχεται ασφαλιστική προστασία, η οποία συνίσταται στον προκαταρκτικό σχηματισμό κεφαλαίων από εισφορές ατόμων που ενδιαφέρονται να ασφαλίσουν την περιουσία, τη ζωή και την υγεία τους, τους επιχειρηματικούς κινδύνους κ.λπ. Σε περίπτωση ασφαλισμένου συμβάντος, ο ζημιωθείς λαμβάνει χρηματική αποζημίωση από αυτό το ταμείο, το οποίο καλύπτει τη ζημία που προκλήθηκε.
Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις για την ταξινόμηση των τύπων ασφαλιστικών δραστηριοτήτων. Στην πιο κοινή έκδοση, διακρίνονται δύο τύποι: ασφάλιση ζωής - προσωπική - και όλοι οι άλλοι τύποι ασφάλισης που δεν σχετίζονται με την ασφάλιση ζωής (ασφάλιση ιδιοκτησίας).
Η προσωπική ασφάλιση υπόκειται στα περιουσιακά συμφέροντα των ατόμων που σχετίζονται άμεσα με τη ζωή, την υγεία τους, τις πιθανές αλλαγές στην ικανότητα εργασίας και τις μελλοντικές παροχές συνταξιοδότησης. Το αντικείμενο της ασφάλισης ιδιοκτησίας είναι αποκλειστικά τα συμφέροντα ιδιοκτησίας που σχετίζονται με το δικαίωμα ιδιοκτησίας - ζητήματα ιδιοκτησίας, χρήσης και διάθεσης ακινήτων.
Ο ομοσπονδιακός νόμος «Σχετικά με την οργάνωση ασφαλιστικών επιχειρήσεων στη Ρωσική Ομοσπονδία» προβλέπει δύο μορφές ασφάλισης: υποχρεωτική και εθελοντική. Υποχρεωτικό δημιουργείται από την πολιτεία για την προστασία αντικειμένων προτεραιότητας, δηλαδή σε περιπτώσεις όπου η ανάγκη για ουσιαστική αποζημίωση για τη ζημία που προκαλείται επηρεάζει τα συμφέροντα όχι μόνο συγκεκριμένων ατόμων, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.
Η υποχρεωτική κρατική ασφάλιση πραγματοποιείται από ασφαλιστικούς οργανισμούς για προϋπολογισμό. Η εθελοντική ασφάλιση, σε αντίθεση με την υποχρεωτική, προκύπτει αποκλειστικά βάσει μιας προαιρετικής σύμβασης μεταξύ του ασφαλιστή και του ασφαλισμένου. Το ασφαλιστήριο συμβόλαιο επιβεβαιώνεται από την έκδοση ασφαλιστηρίου συμβολαίου.
