Η πηγή του δικαίου στη νομική επιστήμη νοείται ως η εξωτερική μορφή της έκφρασης του νόμου. Με απλά λόγια, η πηγή είναι το περιεχόμενο του νομικού κανονισμού.
Υπάρχουν διάφοροι τύποι πηγών νόμου, αλλά οι πιο συνηθισμένοι είναι:
1) Το νομικό έθιμο είναι ένας καθιερωμένος κανόνας συμπεριφοράς, ο οποίος έχει ήδη γίνει συνήθεια λόγω της μακράς επανάληψης και στη συνέχεια κατοχυρώθηκε από το κράτος.
2) Το δικαστικό προηγούμενο είναι απόφαση σε περίπτωση που λαμβάνεται από δικαστήριο για συγκεκριμένη υπόθεση, η οποία χρησιμοποιείται αργότερα κατά την επίλυση νέων διαφορών από άλλα δικαστήρια ως προαιρετική πηγή δικαίου.
3) Μια σύμβαση δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συμφωνία μεταξύ διαφόρων μερών, η οποία περιλαμβάνει στο περιεχόμενό της το κράτος δικαίου.
4) Μια κανονιστική πράξη είναι η πιο κοινή πηγή νόμου, η οποία είναι ένα έγγραφο της καθιερωμένης επίσημης μορφής, το οποίο έχει υιοθετηθεί από έναν κρατικό φορέα εντός της αρμοδιότητάς του και περιέχει τους νόμους.
5) Νομικό δόγμα - ένα σύνολο διαφόρων νομικών θεωριών, εννοιολογικών διατάξεων και ιδεών που καθοδηγούν τη νομική ανάπτυξη του κράτους.
6) Θρησκευτικά δόγματα - είναι χαρακτηριστικά των χωρών του θρησκευτικού δικαίου.
Για τις χώρες του ηπειρωτικού συστήματος δικαίου, μόνο η κανονιστική πράξη λειτουργεί ως έγκυρη πηγή, η οποία συσσωρεύει έθιμο, συνθήκη και δόγμα. Όσον αφορά το προηγούμενο, δεν είναι μια πλήρης πηγή νόμου, ωστόσο, οι αποφάσεις της ολομέλειας, που συνδυάζουν την πρακτική σε παρόμοιες κατηγορίες υποθέσεων, ορισμένοι μελετητές εξακολουθούν να αναφέρονται στο προηγούμενο.
